1.26 Bakit namatay si Hesus para sa atin?

Bininyagan ng Simbahan ang mga sanggol sapagkat ipinanganak sila na may orihinal na kasalanan. Kailangan nilang mapalaya mula sa kapangyarihan ng masamang tao at dinala sa kaharian ng kalayaan na kabilang sa mga anak ng Diyos. [CCCC 258]

Mula pa noong sinaunang panahon, pinanghahawakan na ng Simbahan ang gawi ng pagbibinyag sa mga sanggol. Mayroong iisang dahilan para rito: bago tayo magdesisyon para sa Diyos ay nagdesisyon na ang Diyos para sa atin. Kaya ang binyag ay isang biyaya, isang hindi karapat-dapat na kaloob ng Diyos, na tumatanggap sa atin nang walang kondisyon. Ang mga magulang na naniniwala, na ninanais ang pinakamaayos para sa kanilang anak, ay nais din ang binyag, kung saan ang bata ay inaalis mula sa impluwensiya ng minanang kasalanan at sa kapangyarihan ng kamatayan.

Ipinapalagay ng binyag sa mga sanggol na ang magulang na mga Kristiyano ay palalakihin sa pananampalataya ang sanggol na bininyagan. Hindi tama na ipagkait sa bata ang binyag dahil sa maling pagkakaintinding liberalidad. Kung paanong hindi maipagkakait sa isang bata ang pag-ibig, upang sa hinaharap ay makapagdesisyon siya mismo para sa pag-ibig, hindi rin naman magiging tama kapag ang mananampalatayang mga magulang ay ipagkakait sa kanilang anak ang biyaya ng Diyos sa binyag. Kung paanong ang bawat tao ay ipinanganak nang may kakayahang makapagsalita, ngunit kailangan niyang matutunan ang wika, gayon din ang bawat tao ipinanganak na may kakayahang manampalataya, ngunit dapat niyang matutunan ang pananampalataya. Gayunpaman, ang pagbibinyag ay hindi maaaring ipataw kaninuman. Kapag  natanggap ng isang tao ang binyag noong siya’y sanggol, kinakailangan niya itong “pagtibayin” sa ibang pagkakataon sa kanyang buhay, ibig sabihin, kinakailangan niyang magsabi ng Oo sa tinanggap na binyag upang magbunga ito. [Youcat 197]

Ang buo at tiyak na yugto ng paghahayag ng Diyos ay nakamit sa Kanyang Salita na ginawang laman, si Jesucristo, ang tagapamagitan at kapunuan ng paghahayag. Siya, na ang nag-iisang anak na lalaki ng Diyos na ginawa ng tao, ay ang perpekto at tiyak na salita ng Ama. Sa pagpapadala ng Anak at ng Regalo ng Espiritu, ang paghahayag ay kumpleto na ngayon, bagaman ang pananampalataya ng Simbahan ay dapat na unti -unting maunawaan ang buong kabuluhan nito sa paglipas ng mga siglo. "Sa pagbibigay sa amin ng Kanyang Anak, ang kanyang tanging at tiyak na salita, sinabi ng Diyos ang lahat sa atin nang sabay -sabay sa nag -iisang salitang ito, at wala na siyang sasabihin." (Saint John ng Krus) [CCCC 9]

Habang hindi kabilang sa pagdeposito ng pananampalataya, ang mga pribadong paghahayag ay maaaring makatulong sa isang tao na mabuhay ang pananampalataya hangga't pinangungunahan nila tayo kay Cristo. Ang Magisterium ng Simbahan, na may tungkulin na suriin ang mga pribadong paghahayag, ay hindi maaaring tanggapin ang mga nagsasabing malampasan o iwasto ang tiyak na paghahayag na si Cristo. [CCCC 10]

Ipinakita ng Diyos sa atin kay Jesukristo ang buong kalaliman ng Kanyang maawaing pag-ibig.

Sa pamamagitan ni Jesukristo, nakita ang hindi nakikitang Diyos. Siya ay naging tao tulad natin. Ipinapakita nito kung gaano kalawak ang nararating ng pag-ibig ng Diyos—Kanyang dinala ang ating buong pasanin. Sinasamahan Niya tayo sa lahat ng ating mga daan. Naririyan Siya sa ating pangungulila, sa ating paghihirap, sa ating takot sa harap ng kamatayan. Naririyan Siya kung saan hindi na natin kayang magpatuloy, upang buksan para sa atin ang pinto patungo sa buhay. [Youcat 9]

Ang Diyos mismo ang dumating sa mundo kay Jesukristo. Siya ang huling salita ng Diyos. Sa pakikinig sa Kanya ay maaaring malaman ng lahat ng tao sa lahat ng panahon kung sino ang Diyos at kung ano ang kinakailangan sa kanilang kaligtasan.

Sa Ebanghelyo ni Jesukristo ay ganap at kumpleto na ang → Pagbubunyag ng Diyos. Upang maliwanagan tayo nito, mas malalim tayong ginagabayan ng Espiritu Santo sa katotohanan. Sa buhay ng ilang tao ay napakalakas na pumasok ang ilaw ng Diyos na nakikita nilang “bukas ang kalangitan” (Gawa 7:56). Ganito rin ang pinagmulan ng mga dakilang lugar na pinaglalakbayan gaya ng Guadalupe sa Mexico o ng Lourdes sa Pransya. Hindi maaaring mapabuti ng mga “pribadong pahayag” ng mga bisyonero ang Ebanghelyo ni Jesukristo. Ang mga ito ay karaniwang hindi obligadong paniwalaan. Ngunit maaari tayo nitong tulungan na mas makaintindi. Ang katotohanan ng mga ito ay sinusuri ng → Simbahan. [Youcat 10]

Malaya na inalok ni Jesus ang Kanyang buhay bilang isang sakripisyo ng expiatory, iyon ay, gumawa siya ng pagbabayad para sa ating mga kasalanan na may buong pagsunod sa Kanyang pag -ibig hanggang kamatayan. Ang pag -ibig na ito "hanggang sa wakas" (Juan 13: 1) ng Anak ng Diyos ay pinagkasundo ang lahat ng sangkatauhan sa Ama. Samakatuwid, ang sakripisyo ng Paschal ni Cristo, samakatuwid, ay nagbibigay ng sangkatauhan sa paraang natatangi, perpekto, at tiyak; At bubukas ito para sa kanila na makipag -ugnay sa Diyos. [CCCC 122]

Ang krus kung saan ang walang kasalanang si Jesus ay malupit na ipinapatay ay ang lugar ng labis na kahihiyan at pag-abanduna. Si Kristo na ating tagapagligtas ay pinili ang krus upang pasanin ang kasalanan ng sanlibutan at batahin ang pagdurusa ng mundo. Kaya Kanyang inuwi ang mundong ito sa Diyos sa pamamagitan ng Kanyang perpektong pag-ibig.

Wala nang mas hihigit pang ibang paraan na maipakita sa atin ng Diyos ang Kanyang pagmamahal kaysa sa payagan ang Kanyang sarili sa katauhan ng Kanyang anak na mapako sa krus. Noong sinaunang panahon, ang krus ang pinaka-kahiya-hiya at pinakamalupit na paraan ng pagpatay. Ang mga Romanong mamamayan ay hindi maaaring ipapapako sa krus, maging ano pa man ang kanilang kasalanan. Sa pamamagitan nito ay pinasok ng Diyos ang pinakamalalim na paghihirap ng sangkatauhan. Simula noon ay walang sinuman ang makapagsasabing, “Hindi alam ng Diyos kung ano ang aking paghihirap.” [Youcat 101]