4.6 Paano ko malalaman ang Kalooban ng Diyos?
Minsan ay tila mahirap na ilayo ang iyong sarili [> 3.17] mula sa isang mundong puno ng ingay at kaabalahan. Gayunpaman may mga oras na ito ay lubhang kinakailangan, upang matiyak na ang Kalooban ng Diyos ay tumutunog sa iyong buhay [> 3.4] kaysa sa kagustuhan ng iba.
Isipin si Hesus, na regular na gumugol ng oras upang manalangin, lalo na sa gabi. At ngayon ang iyong oras: maglaan ng oras upang makasama ang Diyos, kayong dalawa lamang, at alamin kung ano ang inilaan niya para sa iyo.
What is prayer?
Prayer is the raising of one’s mind and heart to God, or the petition of good things from him in accord with his Will. It is always the gift of God who comes to encounter man. Christian prayer is the personal and living relationship of the children of God with their Father who is infinitely good, with his Son Jesus Christ, and with the Holy Spirit who dwells in their hearts. [CCCC 534]
What are the precepts of the Church?
They are: 1) to attend Mass on Sundays and other holy days of obligation and to refrain from work and activities which could impede the sanctification of those days; 2) to confess one's sins, receiving the sacrament of Reconciliation at least once each year; 3) to receive the sacrament of the Eucharist at least during the Easter season; 4) to abstain from eating meat and to observe the days of fasting established by the Church; and 5) to help to provide for the material needs of the Church, each according to his own ability. [CCCC 432]
Bakit mayroong mga utos ng Simbahan at anong obligasyon ang hinihingi nito?
Nais ipaalala ng "Limang Utos ng Simbahan" sa kanyang kaunting mga pag-oobliga na hindi maaaring maging Kristiyano nang walang moral na pagsisikap, walang kongkretong pakikibahagi sa sakramental na buhay ng Simbahan at walang pakikiisang koneksyon sa kanya. Ang mga ito ay kinakailangan sa bawat Katolikong Kristiyano. [Youcat 346]
Bakit kinakailangan nating magsumikap pagbutihin ang ating sarili?
Kinakailangan nating magsumikap pagbutihin ang ating sarili upang malaya nating maisakatuparan ang kabutihan nang masaya at may kagaanan. Una ritong nakakatulong ang matatag na pananampalataya sa Diyos, ngunit pati na rin ang pagsasabuhay natin ng mga kabutihan, ibig sabihin, sa tulong ng Diyos, magsanay magkaroon ng matatag na pag-uugali, hindi magpadala sa mga bugso ng matinding damdamin at palagiang pagtuon sa kabutihan ng lakas ng ating pag-iisip at kalooban.
Ang pinakamahalagang mga kabutihan ay: mabuting pagpapasya, katarungan, katatagan ng loob, pagpipigil. Ang mga ito'y tinatawag ring "kardinal o pangunahing mga kabutihan" (Latin, cardo = bisagra ng pinto, o cardinalis = mahalaga). [Youcat 300]
Paano makapagpapasiya nang mabuti ang isang tao?
Ang tao'y makapagpapasya nang mabuti kapag natutunan niyang pag-ibahin ang mahalaga sa hindi mahalaga, itakda ang tamang mga layunin para sa sarili at piliin ang pinakamaayos na mga paraan upang maabot ang mga ito.
Ang kabutihan ng mabuting pagpapasya ang namamahala sa lahat ng kabutihan, dahil ang mabuting pagpapasya ay ang kakayahang makilala ang tama. Ang sinumang nais mamuhay nang mabuti ay dapat malaman kung ano ang "mabuti" at alamin ang kahalagahan nito. Tulad ng negosyante sa Ebanghelyo: "Pagkakita niya ng isang perlas na napakalaki ang halaga, umalis siya at ipagbili ang lahat niyang ari-arian at binili ang perlas." (Mt 13:46) Saka lamang magagamit ng taong may mabuting pagpapasya ang katarungan, katatagan ng loob, at ang tamang pagpipigil, upang makagawa ng mabuti. [Youcat 301]
Paano kumikilos nang makatarungan?
Ang tao ay kumikilos nang makatarungan kapag lagi niyang binibigyang-pansin na ibigay sa Diyos at sa tao kung ano ang nararapat sa kanila.
Ang pangunahing prinsipyo ng katarungan ay: "Kung ano ang sa bawat isa." Iba dapat ang aasahan mula sa isang batang may kakulangan sa pag-iisip kaysa sa batang matalino, upang matupad ng bawat isa ang kanyang potensyal. Ang katarungan ay nagsusumikap sa pagbalanse at ninanais na matanggap ng tao kung ano ang nararapat sa kanya. Kahit sa Diyos ay kinakailangan nating papaghariin ang katarungan at ibigay sa Kanya kung ano ang sa Kanya: ang ating pag-ibig at pagsamba. [Youcat 302]
Bakit isang kabutihan ang pagpipigil?
Ang pagpipigil ay isang kabutihan dahil ang kawalan ng pagpipigil sa lahat ng larangan ay nagpapakita bilang nakapaninirang lakas.
Ang sinumang hindi nakakapagpigil ay hinahayaan ang kanyang sarili na pamunuan ng kanyang mga hilig, nilalabag ang iba sa pamamagitan ng kanyang kasuwapangan at sinisira ang kanyang sarili. Sa → Bagong Tipan, ang mga salita gaya ng "pagtitimpi" at "pagpapasya" ay kumakatawan para sa "pagpipigil". [Youcat 304]
Ano ang pananampalataya?
Ang pananampalataya ay ang lakas kung saan sumasang-ayon tayo sa Diyos, kinikilala ang Kanyang katotohanan at personal na iniuugnay ang ating sarili sa Kanya.
Ang pananampalataya ay isang daang nilikha ng Diyos para sa katotohanan, na siyang ang Diyos mismo. Dahil si Jesus ang "siyang daan, ang katotohanan at ang buhay" (Jn 14:6), hindi maaaring maging saloobin lamang ang pananampalatayang ito, isang "paniniwala" sa kahit ano. Sa isang banda, ang pananampalataya ay may malinaw na nilalaman kung saan ang Simbahan ay nagpapahayag ng → Kredo (=pagpapahayag ng pananampalataya) at siyang tungkuling pangalagaan ito. Ang sinumang tumatanggap ng kaloob na pananampalataya, ibig sabihin, ang sinumang nais manampalataya, siya'y naniniwala sa krus na ito sa pamamagitan ng tunay na pinangalagaang pananampalataya sa nagdaang mga panahon at kultura. Sa kabilang banda, ito ay tungkol sa paniniwala sa mapagtiwalang pakikitungo sa Diyos gamit ang puso at pag-iisip, at lahat ng emosyonal na lakas, dahil ang pananampalataya ay "pinakikilos ng pag-ibig" (Gal 5:6). Hindi nakikita sa kanyang mga sinasabi, kundi sa kanyang mga gawa ng pag-ibig, kung tunay ngang naniniwala ang isang tao sa Diyos ng pag-ibig. [Youcat 307]
Ano ang pag-asa?
Ang pag-asa ay ang lakas kung saan natin mahigpit at pangmatagalang pinananabikan: 1) kung bakit tayo nasa mundo: upang papurihan ang Diyos at pagsilbihan Siya; 2) kung ano ang bumubuo sa ating tunay na kaligayahan: ang makita sa Diyos ang ating kaganapan; 3) kung saan ang ating pinakahuling tahanan: sa Diyos.
Ang pag-asa ay ang pagtitiwala doon sa kung ano ang ipinangako ng Diyos sa atin sa sangnilikha, sa mga propeta, ngunit lalo na kay Jesukristo, kahit na hindi pa natin ito nakikita. Ipinagkakaloob sa atin ng Diyos ang Kanyang Espiritu Santo upang maaari tayong makaasa sa katotohanan nang may pasensya. [Youcat 308]
Ano ang pag-ibig?
Ang pag-ibig ay ang lakas kung saan tayo na unang minahal ng Diyos ay maaaring ibigay ang ating sarili sa Diyos upang mapag-isa tayo sa Kanya at walang pasubali at buong pusong tanggapin ang iba ayon sa kalooban ng Diyos kung paanong tinatanggap natin ang ating sarili.
Itinalaga ni Jesus ang pag-ibig na manguna sa lahat ng batas, pero nang hindi pinapawalang-bisa ang mga ito. Kaya tama ang sinabi ni San Agustin: "Magmahal ka at gawin mo kung ano ang iyong ninanais." Hindi nga lang ito ganoon ka-simple, gaya ng ating napakikinggan. Samakatuwid, ang pag-ibig ang enerhiya na pinakadakila, pinupunan ang lahat ng lakas at puno ng banal na buhay. [Youcat 309]
Madalas akong tinanong, lalo na ng mga kabataan, kung bakit ako naging pari ... Subukan ko lang sandali upang tumugon. Dapat kong magsimula sa pagsasabi na imposibleng ipaliwanag nang buong-buo, sapagkat nananatili itong isang misteryo, kahit sa aking sarili. Paano ipinapaliwanag ng isang tao ang mga paraan ng Diyos? Gayunpaman, alam ko na sa isang tiyak na punto ng aking buhay, nakumbinsi ako na sinabi sa akin ni Cristo kung ano ang sinabi niya sa libo-libo bago ako: 'Halika, sundan mo ako!' May malinaw na pakiramdam na ang narinig ko sa aking puso ay hindi tinig ng tao, ni ito ay isang ideya ko lamang. Si Cristo ay pagtawag sa akin upang maglingkod sa kanya bilang pari. At maaari mong masabi, lubos akong nagpapasalamat sa Diyos sa aking bokasyon sa pagkasaserdote. [Pope John Paul II, Teleconference with young people in Los Angeles, 15 Sept. 1987]
