2.8 Ano ang nunsyo?

Ang pagpapahid ng Espiritu ay nagbubuklod sa pari na may isang hindi mailalarawan, espirituwal na pagkatao na nag -configure sa kanya kay Cristo na pari at pinapayagan siyang kumilos sa pangalan ni Cristo na Ulo. Bilang isang katrabaho ng pagkakasunud-sunod ng mga obispo siya ay inilaan upang ipangaral ang ebanghelyo, upang ipagdiwang ang banal na pagsamba, lalo na ang Eukaristiya kung saan ang kanyang ministeryo ay nakakakuha ng lakas, at maging isang pastol ng tapat. [CCCC 328]

Ang sakramento ng mga banal na utos ay ipinagkaloob, sa bawat isa sa tatlong degree nito, sa pamamagitan ng pagpapataw ng mga kamay sa pinuno ng ordinand ng obispo na nagpapahayag ng solemne na pagdarasal ng paglalaan. Sa pagdarasal na ito ay hinihiling niya sa Diyos ang ngalan ng Ordinand para sa espesyal na pagbubuhos ng Banal na Espiritu at para sa mga regalo ng Espiritu na nararapat sa ministeryo kung saan siya ay inorden. [CCCC 331]

Tanging ang wastong inorden na mga obispo, bilang mga kahalili ng mga apostol, ay maaaring magbigay ng sakramento ng mga banal na order. [CCCC 332]

Ang sakrament na ito ay maaari lamang wastong natanggap ng isang taong nabinyagan. Kinikilala ng Simbahan ang kanyang sarili na nakatali sa pagpili na ito na ginawa mismo ng Panginoon. Walang sinuman ang maaaring humiling na makatanggap ng sakramento ng mga banal na utos, ngunit dapat hatulan na angkop para sa ministeryo ng mga awtoridad ng simbahan. [CCCC 333]

Laging kinakailangan na maging celibate para sa Episcopacy. Para sa pagkasaserdote sa mga kalalakihan ng Simbahan ng Latin na nagsasanay ng mga Katoliko at celibate ay pinili, ang mga kalalakihan na nagbabalak na magpatuloy na mamuhay ng isang buhay na "para sa kaharian ng langit" (Mateo 19:12). Sa silangang simbahan ang pag -aasawa ay hindi pinahihintulutan matapos na ma -orden ang isa. Ang mga may -asawa ay maaaring maorden sa permanenteng diaconate. [CCCC 334]

Ang Sakramento ng Banal na Orden ay may tatlong antas: → Obispo (Episkopo), → Pari (Presbitero), → Diyakono (Diyakono). [Youcat 251]

Sa ordenasyon ng Obispo, ibinibigay ang ganap na kabuuan ng ordenasyon ng isang → Pari. Siya ay inoordenahan bilang kahalili ng mga → Apostol at nabibilang sa kolehiyo ng mga → Obispo. Kasama ng ibang Obispo at ng → Santo Papa, simula ngayon ay may pananagutan siya para sa buong Sumbahan. Sa isang natatanging paraan, itinatalaga sa kanya ng Simbahan ang tungkulin ng pagtuturo, pagpapagaling at paggabay.

Ang tungkulin ng Obispo ang natatanging tungkuling pastoral sa Simbahan, dahil nagmula ito sa mga nagbigay-saksi kay Jesus, ang mga → Apostol, at ipinagpapatuloy itong itinatag mula kay Kristo na pagiging pastol. Kahit ang → Santo Papa ay isang → Obispo, ngunit siya ang una sa kanila at ang ulo ng kolehiyo ng mga obispo. [Youcat 252]

Ang Kristiyanong Katoliko ay may obligasyon sa kanyang → Obispo at ang obispo naman ay inilagay na kinatawan ni Kristo para sa Kanya. Kaya ang obispo na ginagampanan ang kanyang pastoral na tungkulin kasama ang mga → Pari at mga → Diyakono bilang kanyang mga katuwang, ay ang nakikitang prinsipyo at pundasyon ng kanyang diyosesis. [Youcat 253]

Sa ordenasyon sa pagkapari, nananawagan ang → obispo na bumaba ang kapangyarihan ng Diyos sa mga kandidatong oordenahan. Minamarkahan ang mga taong ito ng hindi mabuburang tanda, na hinding-hindi na matatanggal. Bilang katuwang ng kanyang obispo, ang → pari ay magpapahayag ng salita ng Diyos, magbibigay ng mga → sakramento, at higit sa lahat, magdiriwang ng banal na → Eukaristiya.

Sa loob ng pagdiriwang ng banal na Misa, nagsisimula ang ordenasyon sa pagkapari sa pagtawag ng pangalan ng mga kandidato. Pagkatapos ng homiliya ng → obispo ay manunumpa ang mga magiging → pari ng kanilang pagsunod sa obispo at sa mga kahalili nito. Ang talagang ordenasyon ay nagaganap sa pagpapatong ng kamay ng obispo at sa kanyang panalangin. [Youcat 254]

Sa ordenasyon ng pagka-diyakono, ang kandidato ay itatalaga sa kanyang sariling tungkulin sa loob ng Sakramento ng Ordenasyon. Kumakatawan siya kay Kristo na dumating "hindi para paglingkuran kundi para maglingkod at ibigay ang Kanyang buhay bilang pantubos sa marami" (Mt 20:28). Sa Liturhiya ng ordenasyon, nakasaad: "Ang → Diyakono ay naririyan para sa lahat sa pangangaral ng Salita ng Diyos sa paglilingkod sa dambana, at sa pagkakawanggawa sa dukha."

Ang martir na si San Esteban ang pinakahalimbawa ng mga → diyakono. Noong ang mga → apostol sa unang komunidad sa Jerusalem ay may napakaraming tungkuling pangkawanggawa, nagtalaga sila ng pitong lalaki "para mamahala sa pagkain," na kanilang pinahiran ng langis. Si Esteban na unang pinangalanan, ay "puspos ng biyaya at lakas" na nagtrabaho para sa bagong pananampalataya, pati na rin para sa mahihirap ng komunidad. Sa paglipas ng mga siglo, ang pagka-diyakono ay naging isang baitang lamang sa daan tungko sa pagkapari, ngunit ngayon, muli itong isang hiwalay na bokasyon para sa mga lalaking nabubuhay na walang asawa, pati na rin sa mga lalaking may asawa. Sa isang banda, dapat nitong muling bigayang diin ang mapagsilbing katangian ng Simbahan; sa kabilang banda, gaya nang sa sinaunang Simbahan, tinutulungan nito ang mga → pari na gampanan ang natatanging mga pastoral at panlipunang gawain ng Simbahan. Ang ordenasyon sa pagkadiyakono ay pang-habangbuhay din na minamarkahan ang inordenahan at hindi ito mababawi. [Youcat 255]