1.24 Dlaczego lud Izraela wędrował po pustyni przez 40 lat?
Przodkowie narodu, który później został nazwany Izraelem, wędrowali do Egiptu w czasie, gdy zapanował głód. Później, jako niewolnicy byli prześladowani przez egipskiego faraona. Bóg wybrał Mojżesza jako tego, który uwolni lud i poprowadzi go ku lepszemu życiu w Ziemi Obiecanej, którą obiecał już ich przodkom.
Faraon nie chciał jednak pozwolić na odejście Izraelitów, za co Bóg zesłał na niego szereg plag. Wówczas naród izraelski mógł wyruszyć w drogę powrotną przez pustynię. Izraelici nie byli jednak posłuszni Bogu i nie przestrzegali Jego przykazań, dlatego do Ziemi Obiecanej dotarli dopiero po czterdziestu latach.
> Czytaj więcej w książce
Jak Bóg objawia się w Starym Testamencie?
Bóg ukazuje się w Starym Testamencie jako Bóg, który stworzył świat z miłości i trwa wiernie przy ludziach nawet wówczas, gdy poprzez grzech odchodzą od Niego. Bóg pozwala się doświadczać w historii: zawiera z Noem przymierze ratujące wszystkie istoty żyjące. Powołuje Abrahama, aby go uczynić „ojcem wielu narodów” (Rdz 17, 5) i aby w nim otrzymały błogosławieństwo „wszystkie ludy ziemi” (Rdz 12, 3). Wywodzący się od Abrahama lud Izraela staje się Jego szczególną własnością. Mojżeszowi przedstawia się po imieniu. Jego tajemnicze imię JHWH, czytane najczęściej JAHWE, oznacza „Jestem” (Wj 3, 14). Wybawia Izraela z niewoli egipskiej, zawiera przymierze na Synaju i za pośrednictwem Mojżesza daje mu Prawo. Bóg nieustannie posyła do swojego ludu proroków, aby wzywać go do nawrócenia i odnowienia przymierza. Prorocy zwiastują, że Bóg zawrze kiedyś nowe i wieczne Przymierze, które spowoduje radykalną odnowę i ostateczne zbawienie. To przymierze będzie otwarte na wszystkich ludzi. [Youcat 8]
